Όταν η αλήθεια δεν βολεύει, κατασκευάζεις την δική σου

Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Ειδικά σήμερα που η ανεργία «θερίζει» σαν τον Γιάννη Καλλιτζάκη στα ντουζένια του. Εντάξει. Μόνο που ορισμένες είναι. Και τέλος πάντων, το να είσαι κακοπληρωμένο «τρολ» του πενηντάευρου και να πασχίζεις μέσα από ανοησίες, χυδαιότητες και χοντροκομμένα ψέματα να παραποιήσεις την πραγματικότητα, αν δεν είναι ντροπή, σίγουρα δεν είναι και τιμή. Θα μου πείτε, αν είσαι καλοπληρωμένο «τρολ» αλλάζει κάτι; Κι αν είσαι καλοπληρωμένος, επώνυμος δημοσιογράφος και κάνεις το ίδιο;

Όχι, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Ή μάλλον αλλάζει: Η ντροπή στην περίπτωση των επώνυμων δημοσιογράφων είναι μεγαλύτερη, διότι είναι μεγαλύτερη και η ζημιά που προκαλούν. Αν δεν υπήρχαν αυτοί να «εκπαιδεύσουν» επί σειρά ετών τους αναγνώστες – ακροατές – τηλεθεατές τους, δεν θα υπήρχαν σήμερα και τόσα αυτιά πρόθυμα να ακούσουν και υιοθετήσουν τις χοντροκομμένες ψευτιές που τους σερβίρουν τα κακοπληρωμένα «τρολ».

Υπάρχουν, προφανώς, απείρως σοβαρότερα ζητήματα από το ποδόσφαιρο όπου όλα τα παραπάνω έχουν αντίκτυπο. Η κοινωνία, η πολιτική, η οικονομία. Και δεν ισχύουν μονάχα στην Ελλάδα, όπως είχαμε την αφέλεια να πιστεύουμε ορισμένοι, μέχρι να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα το Brexit και ο Ντόναλντ Τραμπ. Αλλά στην Ελλάδα και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ο συστηματικός βιασμός της αλήθειας προς όφελος των εντυπώσεων είναι τόσο απροκάλυπτος, τόσο κραυγαλέος, τόσο αποενοχοποιημένα χυδαίος που εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι από το γεγονός ότι ορισμένοι τσιμπάνε.

Στο ποδόσφαιρο και γενικά στον αθλητισμό η λογική του παραλόγου ευδοκιμεί περισσότερο από όσο σε άλλους τομείς. Σπανίως, όμως, χρησιμοποιείται τόσο πολύ και τόσο κυνικά από μια ομάδα, όσο από τον Ολυμπιακό.
Δες εδώ την βαθμολογία της ομάδας σου!

Η άτεχνη προσπάθεια του «Γαύρου» να λερώσει τον Ιβάν Σαββίδη με υπονοούμενα για την καθαρότητα του Κέρκυρα – ΠΑΟΚ θα ήταν αστεία υπό άλλες συνθήκες και άλλες προϋποθέσεις. Η λογική «εμείς κερδίζουμε παντού δίκαια και δίνουμε μάχες, οι άλλοι όταν χάνουν τους φταίει η διαιτησία και όταν κερδίζουν δίνουν "φιλικά"» δεν στέκει ούτε σε διάλογο παιδιών της τρίτης δημοτικού. Κι ωστόσο, είναι η λογική που έχει πείσει ένα μεγάλο κομμάτι Ολυμπιακών ότι έχουν κατακτήσει καθαρά τα δεκαοχτώ πρωταθλήματα της τελευταίας εικοσαετίας και έχουν χάσει άδικα τα δύο (το ένα του Δούρου, το άλλο του Πατέρα). Είναι η λογική του παραλόγου. Τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας, πάλι δικά μας.

Στο ποδόσφαιρο και γενικώς στον επαγγελματικό αθλητισμό, λόγω του ακραίου συναισθηματισμού των οπαδών, ευδοκιμεί περισσότερο από όσο σε άλλους τομείς. Σπανίως , όμως, χρησιμοποιείται τόσο πολύ και τόσο κυνικά από μια ομάδα, όσο από τον Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός έχει έναν άνθρωπο που κάνει αποκλειστικά αυτή τη δουλειά. Ο κυρ - Σάββας μοιάζει με τρολ που έχει απλά επίσημο επίσημο ρόλο. Πράγμα που από μόνο του δείχνει πολλά.

Για ποιο λόγο , λοιπόν, ο σύλλογος που κυριαρχεί εδώ και είκοσι χρόνια στην Ελλάδα μπαίνει σε τόσο κόπο προκειμένου να κατασκευάσει την δική του πραγματικότητα; Να αφήσει σκιές για ένα παιχνίδι, όπως το Κέρκυρα – ΠΑΟΚ, το οποίο δεν έχει επί της ουσίας καμία επίπτωση στον βαθμολογικό πίνακα, αφού ο ΠΑΟΚ βρίσκεται πολύ πίσω από τους Ερυθρολεύκους;

Διότι, σκέφτομαι εγώ, οι διοικούντες τον Ολυμπιακό μάλλον έχουν καταλάβει πια ότι τα περί «συνομωσίας εις βάρος του προέδρου» και «εμείς είμαστε πεντακάθαροι», πείθουν ολοένα και λιγότερους. Άρα, έχουν περάσει στο επόμενο σενάριο, το «όλοι ίδιοι είναι». Τι κάθαρση και κολοκύθια τούμπανα, εδώ ο Σαββίδης στήνει το Κέρκυρα – ΠΑΟΚ.

Είναι θλιβερό πώς κάποιοι τσιμπάνε ακόμα. Είναι ελπιδοφόρο, όμως, ότι το σύστημα καταφεύγει σε τέτοιες πρακτικές απελπισίας. Δείχνει ότι το τέλος τους πλησιάζει και το γνωρίζουν.

Αρκεί βεβαίως, μετά το τέλος τους και την καινούργια αρχή να αποδειχθεί πράγματι πώς όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι.