Η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία…

Το φινάλε στο κατάμεστο γήπεδο της Τούμπας το βράδυ της Τετάρτης ήταν τουλάχιστον ... περίεργο από πάοψη σκέψεων και συναισθημάτων. Το 2-1 υπέρ του Αγιαξ (+45' πέναλτι, 88' Κλάσεν - 4' Αθανασιάδης) στον ηλεκτρονικό πίνακα του γηπέδου σήμαινε τον αποκλεισμό του ΠΑΟΚ και την πρόκριση των Ολλανδών στα πλέι οφ του Champions League. Μιας ομάδας που στάθηκε πολύ καλά μέσα στο Αμστερνταμ κερδίζοντας πόντους στην εκτίμηση όλων. Ενός συνόλου που άνοιξε το σκορ προτού ολοκληρωθεί το πρώτο πεντάλεπτο, στάθηκε καλά, έφερε τον αγώνα στα μέτρα της, επέβαλλε τα "θέλω" της για να είναι το – ποδοσφαιρικό – σενάριο της αναμέτρησης όπως θα της ταίριαζε καλύτερα.

Επένδυσε στο ρόλο του αμυνόμενου κι έτοιμου να "χτυπήσει" με γρήγορες αντεπιθέσεις. Δέχτηκε πίεση κι άντεξε αλλά έχασε σημαντικές ευκαιρίες να ανεβάσει σημαντικά το δείκτη του σκορ στο πρώτο ημίχρονο. Εβγαλε αντίδραση και βρήκε λύση όταν ο αντίπαλος του έβαλε δύσκολα στην ανάπτυξη και στη δημιουργία. Η στιγμιαία έμπνευση του Βλάνταν Ιβιτς να ανεβάσει αρχικά τον Κάμπος, στην ίδια ευθεία με τον Αθανασιάδη και λίγο μετά να ζητήσει από τον Μάτος να είναι πιο κοντά στους μέσους εγκαταλείποντας τη γραμμή της άμυνας κι από τον Ροντρίγκες να βγαίνει πιο αποτελεσματικά πάνω στον Τετέ, αποσυντόνισε τους Ολλανδούς, με συνέπεια καίρια λάθη λίγα – μόλις – μέτρα έξω από την περιοχή τους, όμως και πάλι οι ευκαιρίες που δημιουργήθηκαν δε μετουσιώθηκαν σε γκολ.

Και σα να μην έφτανε αυτό, ήρθε και το γκολ από εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Κλάασεν στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους, για μαρκάρισμα του Λέοβατς στον Ντόλμπεργκ, με τον Κροάτη να ζητά συγνώμη δημόσια μετά το τέλος της αναμέτρησης για το λάθος του, αλλά και την ομάδα να διαμαρτύρεται – και – γι' αυτήν την απόφαση του Αγγλου διαιτητή, όπως και για αρκετές ακόμη αποφάσεις του ίδιου και των συνεργατών του. Το δεύτερο ημίχρονο ήταν σα να μη μεσολάβησε ημίχρονο. Η ισοφάριση των Ολλανδών επηρέασε σημαντικά τους ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ, που ναι μεν ανασταλτικά παρέμειναν αποτελεσματικοί, αλλά επιθετικά έδειξαν σα να έμειναν από δυνάμεις, από έμπνευση πλην απειροελαχίστων περιπτώσεων.

Στο 70' και στο 84' μπήκαν οι Μυστακίδης, Μπίσεσβαρ αντί των Ροντρίγκεζ, Χαρίση, με τον ... "Μύστα" να αποδεικνύει πόσο πιο ουσιαστικός ήταν καταθέτοντας πάθος και διάθεση, που λίγο έλειψε να κάνουν τη διαφορά αλλά το δοκάρι σταμάτησε την κεφαλιά του στο 77'. Κι εκεί που όλα έδειχναν πως οι δυο ομάδες θα έλυναν τις διαφορές τους στην παράταση, μια γρήγορη επίθεση των Ολλανδών, το ίδιο λάθος από το Μάτος που επιτρέπει στον Ντάικς να βγάλει εύκολα τη σέντρα προς την περιοχή, μια ολιγωρία δευτερολέπτου – πιθανόν και λιγότερο – του Κρέσπο που έχουν όλα μαζί ως αποτέλεσμα το σουτ του Κλάασεν να καταλήγει στη δεξιά γωνία της εστίας του Γλύκου και να διαμορφώνει το τελικό σκορ. Η είσοδος του Κουλούρη στις καθυστερήσεις αντί του Σάκχοφ δεν μπορεί να κριθεί.

Αποκλεισμός, στεναχώρια, προβληματισμός .... όχι επειδή το βράδυ της Τετάρτης ήταν σα μια ιστορία που επαναλαμβάνεται ως κατάρα, αλλά γιατί ήταν η πρώτη φορά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις των τελευταίων ετών, που ο ΠΑΟΚ έδειξε ισχυρός, φάνηκε ικανός και πειστικός για να κάνει την πρώτη - από τις δυο απαιτούμενες για το όνειρο της παρουσίας του στους ομίλους του Champions League – υπέρβαση απέναντι σε έναν αντίπαλο, που είτε δεν ήταν αντάξιος του ονόματός του είτε έτσι τον έκαναν να φαίνεται ο Βλάνταν Ιβιτς κι οι ποδοσφαιριστές του σε αρκετές συγκεκριμένες περιπτώσεις και των δυο αγώνων. Οχι σε όλες κι ενδεχομένως αυτό να είναι το επόμενο, άμεσο ζητούμενο για την τεχνική ηγεσία. Να πετύχει τη διάρκεια στην απόδοση, να βελτιώσει την αποτελεσματικότητα και να βάλει στερεές βάσεις για μια συνέχεια πολύ καλύτερη του πρόσφατου παρελθόντος. Για όλα αυτά ίσως να ήταν η μεγαλύτερη, χαμένη ευκαιρία.

Δεν είναι λόγια παρηγοριάς γιατί τέτοια δεν υπάρχουν σ' αυτές τις βραδιές. Ο καθένας το καταπολεμά σύμφωνα με το χαρακτήρα του. Αφορίζοντας, φωνάζοντας, αποδοκιμάζοντας, χειροκροτώντας, μένοντας αμίλητος, κάνοντας σκέψεις, τραβώντας το μυαλό του από οποιαδήποτε σκέψη επειδή όποια στάση επιλεγεί από αυτές ή κι άλλες το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Ο καθένας επιλέγει το πρίσμα που θέλει να δει την επόμενη μέρα. Μια – ακόμη – δύσκολη μέρα αλλά με κάποιους βάσιμους λόγους αισιοδοξίας. Αυτούς που είδαν ως τώρα όλοι όσοι αποφάσισαν να αγοράσουν εισιτήρια διαρκείας, αυτούς που έκαναν τον κόσμο που γέμισε το γήπεδο να χειροκροτά και να ενθουσιάζεται.

Χάθηκε μια πάρα πολύ σημαντική μάχη. Η ζωή όμως δε σταματάει ποτέ και για κανέναν. Κι όσο απογοητευμένος κι αν είναι κάποιος οι απαιτήσεις της τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Για τον ΠΑΟΚ αυτή τον θέλει να περιμένει να μάθει τον αντίπαλό του στα πλέι οφ του Europa League και να συνεχίζει την προσπάθεια βελτίωσης εν όψει της έναρξης του πρωταθλήματος. Μια προσπάθεια που θα ενισχυθεί από έναν πιο έτοιμο Μπίσεσβαρ και δυο απόλυτα έτοιμους Βαρέλα και Κάνιας. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους ...