Ο χαμένος τελικός του '71 ...

Σε μια χρονιά που η ομάδα είχε ρίξει ιδιαίτερο βάρος στο θεσμό του Κυπέλλου και με προπονητή τον μεγάλο Λες Σάννον που ανέλαβε τις τύχες της το Φλεβάρη του '71, ο ΠΑΟΚ απέκλεισε διαδοχικά την Καλλιθέα στην Αθήνα (0-2 Ασλανίδης, Παρίδης), τα Τρίκαλα στην Τούμπα (6-1 Μαντζουράκης 3, Ασλανίδης, Παρίδης, Κούδας), τον Παναθηναϊκό του Γουέμπλεϊ με 3-2 στην Τούμπα στις 6/5/1971, μετά από μια μια συγκλονιστική εμφάνιση. 

Επανάληψη τόσο του σκορ (3-2), όσο και του τρόπου που αυτό διαμορφώθηκε, είχαμε στο αντίστοιχο παιχνίδι πρωταθλήματος των δύο ομάδων, που έγινε στις 6/6/1971 (και με τον Πούσκας αυτήν την φορά στον πάγκο του βάζελου).

Ο βάζελος προηγήθηκε με 0-2 (Δομάζος 36' - Τομαράς 56') και πίστεψε πως πέρασε στην επόμενη φάση. Οι παίκτες μας όμως είχαν διαφορετική άποψη. Πιάνοντας ένα ονειρεμένο 5λεπτο, στη φλεγόμενη Τούμπα, με σκόρερς τους Σαράφη (58'), Παρίδη (59' και 61') έγραψαν ιστορία χαρίζοντας απίστευτες στιγμές ηδονής στον κόσμο που παραληρούσε στις κερκίδες.

Ο πολύς Πούσκας παρακολουθούσε αποσβολωμένος  μην μπορώντας να πιστέψει πως έπαθε ότι και ο βοηθός του λίγες μέρες νωρίτερα στο ίδιο γήπεδο από τον ίδιο αντίπαλο. Δεν υπάρχει ΠΑΟΚτσής που εκείνη τη μέρα βρέθηκε στην Τούμπα που να έχει ξεχάσει αυτό το ματς!

Η συνέχεια έφερε αντίπαλο, τρεις εβδομάδες αργότερα την ΑΕΚ. Μια ΑΕΚ που ήταν στα πάνω της εκείνη την εποχή καθώς είχε κατακτήσει και το πρωτάθλημα την περασμένη αγωνιστική σεζόν. Η αθηναϊκή ομάδα προηγήθηκε στο σκορ με τον Κ. Νικολαΐδη στο 27' αλλά πήγε στο ημίχρονο στα αποδυτήρια με 2-1 στην πλάτη της. Δράστες της ανατροπής ο Ασλανίδης (42') και ο Δημήτρης Παρίδης (44').

Με την έναρξη της επανάληψης η ΑΕΚ έφερε το ματς στα ίσα (Παπαεμμανουήλ 48'), όμως τον τελευταίο λόγο τον είχε ο Δικέφαλος του Βορρά. Στο 61' η "Αμαλία" έκανε το 3-2 και έστειλε για 2η συνεχόμενη χρονιά τον ΠΑΟΚ στον τελικό. Ένα θεσμό στον οποίο ο ΠΑΟΚ είχε μόνιμη θέση φιναλίστ, το 1970, το 1971, το 1972, το 1973 και το 1974. Πέντε συνεχόμενες χρονιές που έφεραν στο σύλλογο 2 τρόπαια (1972 -1974).

Ο τελικός εκείνης της χρονιάς ορίστηκε από την ΕΠΟ να γίνει στο ... Καραϊσκάκη. Αντίπαλος ο Ολυμπιακός του Γουλανδρή. Ο ΠΑΟΚ λύγισε με 3-1 και η ευκαιρία χάθηκε. Ο θρήνος προηγήθηκε με 2-0 χάρη σε γκολ του Αγγελή (19', η μπάλα χτύπησε και στα δύο κάθετα δοκάρια πριν καταλήξει στα δίχτυα του Χατζηϊωάννου) και Γιούτσου (43' με κεφαλιά). Ο Καίσαρας μείωσε στο 48' με τον προσφιλή του τρόπο (κεφαλιά), μετά από κόρνερ του Παρίδη, δίνοντας καινούριο ενδιαφέρον στο ματς. Ο ΠΑΟΚ πίεσε σε όλη την επανάληψη, προσπάθησε να κάνει το 2-2 όμως η μπάλα τον τιμώρησε στο 82' όταν ο Παμπουλής σημείωσε επίσης με κεφαλιά το τελικό 3-1...

Πλήγμα για τον ΠΑΟΚ ο τραυματισμός του Χρήστου Τερζανίδη, μόλις στο 3ο λεπτό, καθώς ο Λες Σάννον έχασε ένα πολυτιμότατο εργαλείο της μεσαίας γραμμής. Ο παίκτης μας συγκρούστηκε με τον Καραβίτη και αποχώρησε χωλαίνοντας... Κορυφαίοι για τον ΠΑΟΚ που σε γενικές γραμμές ήταν κατώτερος του αναμενομένου, οι Σαράφης, Παπαδόπουλος, Γούναρης. Υστέρησε σε αυτό το παιχνίδι, το βαρόμετρο της ομάδας, ο Γιώργος Κούδας...

Διαιτητής της αναμέτρησης ήταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος, Μίχας, με βοηθούς τους Κούγια και Λάτσιο. Γενικά τα πήγε καλά, δεν είχε δύσκολες φάσεις για να χρειαστεί να βάλει το χεράκι του...

Πριν την έναρξη του αγώνα οι χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες που βρέθηκαν στο φαληρικό στάδιο είδαν -με δική τους πρωτοβουλία- 4 ασπρόμαυρα περιστέρια να φτερουγίζουν στο χώρο της σέντρας του γηπέδου.

Η σύνθεση του ΠΑΟΚ: Χατζηϊωάννου, Γούναρης, Παπαδόπουλος, Χατζηαντωνίου, Φουντουκίδης, Τερζανίδης (3' Μπέλλης), Ασλανίδης, Σαράφης, Μαντζουράκης (46' Σταυρίδης), Κούδας και Παρίδης.