Αθάνατο ελληνικό ποδόσφαιρο…

Για αυτό αγαπήθηκε και αγαπιέται περισσότερο από κάθε άλλο σπορ πάνω στον πλανήτη. Όλα αυτά είναι ιδανικά και όμορφα σχεδόν στις περισσότερες ευρωπαϊκές και μη χώρες. Υπάρχει όμως μια που η ομορφιά της είναι διπλή. Είναι μια που σπάει το κατεστημένο και κάνει τη διαφορά εδώ και χρόνια. Αυτή δεν είναι άλλη από την Ελλάδα.

Τα ζούσαμε τα ζούμε και θα τα ζούμε για πολλά μάλλον χρόνια όλα αυτά τα όμορφα και συναρπαστικά γεγονότα της κάθε αγωνιστικής με μοναδικό σκοπό να μη χάσει ο θρύλος μας το πρωτάθλημα. Μη και δεν ευνοηθεί σε ένα ματς η ομάδα που τόσα έχει κάνει τόσα χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μην και στεναχωρηθεί κανένα αφεντικό. Μην και το πρωτάθλημα δεν πάει στο λιμάνι. Μη... Μη... Μη..

Βαρεθήκαμε πλέον. Τα πράγματα χαρακτηρίζονται από κωμικά έως κωμικοτραγικά για να μην πούμε τίποτα πιο χοντρό. Εύκολα θα ατακάρει κάποιος και θα πει «αδελφέ δεν κοιτάς την ομάδα σου που δεν μπορείς να κερδίσεις τον Παναιτωλικό εντός έδρας» και προφανώς εγώ θα το δεχτώ. Σε μένα η μαγεία του ποδοσφαίρου θα εξελιχθεί μπροστά στα μάτια μου γιατί ενώ γυρνάει η ομάδα μου το ματς εν μέρει και ψάχνει μισή φάση για την ολική ανατροπή, έρχεται αυτή η μαγική στιγμή που δίνει το διπλό στον Παναιτωλικό. Όταν μιλάμε όμως για την ομάδα του λιμανιού δεν μπορούμε να έχουμε μαγεία, αλλά μονό μαγικές διαιτησίες που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, ούτε καν αντίδραση του αντιπάλου.

Εδώ επικρατεί ο νόμος άλλων που δεν μπορούν να δεχτούν την ήττα και τη στεναχώρια αυτής. Τα παιδιά θυμίζουν μπούληδες που φοβούνται μην τους πάρουν το φαί από το στόμα γιατί αλλιώς θα κλάψουν. Οι αντιδράσεις χθες του άρχοντα (πιο βλακώδης έκφραση δε θα μπορούσε να χαρακτηρίζει το χθεσινό) της αναμέτρησης ήταν τόσο αντάξιες του επιπέδου του που έφτασαν όλους τους παίχτες της Βεροίας στα κόκκινά τους. Οι άνθρωποι το πήρανε από κάποια στιγμή και μετά στο χαβαλέ, γιατί περί κωμωδίας επρόκειτο, και άρχιζαν και Τον (αρχοντικό τ) χειροκροτούσαν για τις περίφημες αποφάσεις Του.

Κόκκινη στο 13 να ξεκινήσουμε σου λέει δυναμικά, γιατί δεν μπορεί να του αντιμιλάει ο Μπαλάφας. Να φανταστώ ότι άμα αντιμιλούσε ο Μανιάτης για παράδειγμα θα έτρωγε και αυτός κόκκινη. Συνέχισε το θεάρεστο έργο του ο άρχοντας με αλλεπάλληλα φάουλ εκτός περιοχής της Βεροίας μπας και κάνει γκόλ ο θρύλος μας αλλά δεν τα κατάφερε. Επομένως συνέχισε με κάρτες το παλικάρι για να σώσει κάπως την παρτίδα. Νομίζω ότι τα φάουλ δινόντουσαν μόνο από τη μια μεριά σε κάποια στιγμή. Η ομάδα του λιμανιού έχει μάθει να παίζει άμυνα με τα μάτια και μόνο και ζαλίζει τον αντίπαλο.
Αυτά και πολλά περισσότερα εξελίσσονται εδώ και πολλές αγωνιστικές στα γήπεδα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η μαγεία της σε όλο το μεγαλείο.

Υπάρχει αντίδοτο σε αυτήν την κατάσταση;

Να φτιάξουμε ομάδα και να επενδύσουμε λεφτά ή στο βρόντο θα πάνε;

Θεωρούμε ως δεδομένο την αβάντα προς το γαύρο και το επιλεκτικό σφάξιμο σε εμάς και έχουμε παράπονα από την ομάδα μας μονίμως;

Οι παίχτες χθες της Βεροίας μήπως σας θυμίζουν κάτι;

Αν εγώ που το βλέπω από την tv έχω ανεβάσει 20 πίεση πόση πίεση έχει ο παίχτης;

Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν δικαιολογία ως προς τις κακές εμφανίσεις της ομάδας μας ή προς τα λάθη της διοίκησης, αλλά δεν μπορεί να δέχομαι τη σαπίλα ως δεδομένο και να την επικροτώ και να ψάχνω να αυτοκαταστραφώ ανά πάσα στιγμή.