Όχι και φέτος ...

Ένας χρόνος...

Σαράντα τρία χρόνια πριν ένας Βραζιλιάνος καρφώνει τη μπάλα στα δίχτυα. Η ιαχή ΓΚΟΛ ακούγεται μέχρι την Κατερίνη.

Ένα χρόνο πριν κάποιοι δε βγήκαν να παίξουν γιατί ήξεραν τι θα ακολουθήσει. Όπως ήξεραν και φέτος αλλά τώρα δεν υπήρχε διαφυγή. Ένα χρόνο πριν ο Βαρέλα-Γκουερίνο μας έστειλε όλους για λίγο στα ουράνια. Η ίδια ιαχή όπως 43 χρόνια πριν και συ να είσαι εκεί και μια αγκαλιά και ένα δάκρυ να ακολουθεί. Και μετά ήρθε ο ... Κομίνης. Και σε έκλεψε όχι έναν τίτλο. Σε έκλεψε τη χαρά και το χαμόγελο. Με το έτσι θέλω.

Φέτος το μάτι γυάλιζε. Το έβλεπες. Το ένιωθες. Δε γλιτώνουν. Το κατάλαβαν νωρίς. Ο Αρχηγός που λοιδορήθηκε που υπέμεινε τόσες κλοπές ο συνδετικός κρίκος της ομάδας του 10 που έφτασε τόσο κοντά -όσο καμία άλλη μέχρι τότε- σούταρε. Και είχε τη δύναμη του όπως είχε και τη δικιά μου και τη δικιά σου και όλων όσων ήταν εκεί. Και η ίδια ιαχή ΓΚΟΛ ακούστηκε και η ίδια αγκαλιά δόθηκε με το χαμόγελο να ακολουθεί. Και δεν υπήρχε κανείς να στο πάρει πίσω. Γιατί η ουσία αυτή είναι. Το χαμόγελο. Η χαρά. Και φέτος δε μπορούν να κάνουν κάτι για να στο κλέψουν. Το ξέρεις.

Το επιβεβαίωσε λίγο μετά ο Μπίσεσβαρ. Το αποτελείωσε ο Άκπομ. Και συ εκεί να προσπαθείς να το πιστέψεις. Ότι αυτή τη φορά το χαμόγελο θα μείνει εκεί στη θέση του. Γιατί το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Και φέτος ήρθε η ώρα της ανταπόδοσης. Για όλα αυτά τα χρόνια που αγαπάς χωρίς να παίρνεις τίποτα πίσω και το μόνο που ζητάς είναι το χαμόγελο της επιτυχίας μετά την προσπάθεια που κατέβαλες.

Φέτος ήρθε η ώρα. Να πάρεις για πρώτη φορά κάτι πίσω. Και δε ξέρεις πώς να το διαχειριστείς. Δεν έχεις μάθει το πώς. Και σε έρχονται τόσες αναμνήσεις στο μυαλό και τόσα άτομα που θες να το πανηγυρίσεις παρέα. Να πανηγυρίσεις; Τι ακριβώς; Το πρωτάθλημα; Μπα. Μου είναι αδιάφορο. Πανηγυρίζεις για τις στιγμές. Για τον κόπο. Για την προσπάθεια. Για το δάκρυ. Την αγκαλιά. Το χαμόγελο. Για όλα όσα έζησες και στα πήραν. Για τη χαρά…