Ενάντια στη λήθη...

Σήμερα, λένε, είναι ημέρα μνήμης. Σήμερα θα πω εγώ, είναι μια ακόμα ημέρα που θα έπρεπε να θυμόμαστε το να μη λησμονάμε.. ότι κάθε ημέρα (πρέπει να) είναι ημέρα μνήμης.
Ενάντια στη λήθη...

Και όχι μονό για τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, όχι μόνο για τον ξεριζωμό των προγόνων μας, όχι μόνο για τον ξεριζωμό της αδερφής μου, του αδερφού σου, του αδερφού του. Για όλα τα άδικα της ιστορίας, κάθε ημέρα, πρέπει να είναι ημέρα μνήμης. Και όχι μιας ημέρας φωτογραφίες, έξυπνα τσιτάτα και σύντομα κείμενα περί..αδίκου και...απαιτήσεων...

Κάποιοι, κάποτε, υπόφεραν τα πάνδεινα, είδαν αδέρφια, γονείς και φίλους να φεύγουν για πάντα από τη ζωή. Κάποιοι, σήμερα, υποφέρουν τα πάνδεινα, βλέπουν αδέρφια, γονείς και φίλους να φεύγουν για πάντα από τη ζωή ή να είναι εν ζωή αλλά μακριά τους.

Κάποιοι αύριο θα υποφέρουν τα πάνδεινα... και το μόνο που μπορεί να σε σώσει, είναι το να μη λησμονάς. Το να μη σταματήσεις ποτέ να μάχεσαι. Να μη φοβάσαι τη θυσία, να μη φοβάσαι τον πόνο. Όπως άλλωστε έγραψαν κάπου, κάποιοι, πρόσφατα: Η πιο μεγάλη μας μάχη, είναι η επόμενη.

Μου είπαν χθες (στο περίπου) “όλη μέρα ασχολείστε με τον ΠΑΟΚ και σας αποπροσανατολίζουν. Γύρω σας ψηφίζουν μνημόνια, διώχνουν τους ανθρώπους από τον τόπο τους, καθιστούν τοξικό το περιβάλλον που θα προσπαθείτε να μεγαλώσετε τα παιδιά σας. Γιατί δεν ασχολείστε με αυτά;”

Μα, με αυτό ασχολούμαστε.. αυτά παλεύουμε, αυτά αντιμετωπίζουμε.

Αλλά δεν ξεχνάμε, δεν απαλλοτριωνόμαστε από την καθημερινή τους προπαγάνδα. Γιατί έχουμε τη δικιά μας πατρίδα, τη μνήμη που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε, την ιστορία που πάντα θα είναι γραμμένη πάνω και μέσα μας. Με το μαύρο του πένθους και το άσπρο της ελπίδας.. Δεν είναι απλά ένα αθλητικό σωματείο. Είναι πολλά παραπάνω. Είναι η σχεδία πάνω στην οποία ξέρουμε ότι θα μπορούμε να κρατηθούμε διασχίζοντας τον βαθύ ωκεανό. Γιατί μπορεί να φαίνεται κάτι τόσο μικρό αλλά είναι κάτι τόσο δυνατό. Είναι αυτό που μας θυμίζει καθημερινά ότι παλεύουμε όχι απλά για την επιβίωση, όχι απλά κόντρα σε θεούς, δαίμονες και προπαγανδιστές αλλά απέναντι και στον ίδιο μας τον εαυτό. Να συνεχίζουμε να ζητούμε την δικαιοσύνη, την ΙΣΟΝΟΜΙΑ, το ύψιστο ανθρώπινο δικαίωμα ΤΗ ΖΩΗ. Πατρίδες θα βρούμε πολλές, γη να καλλιεργήσουμε, να σπείρουμε και να θερίσουμε. Όμως τη μνήμη την βρίσκεις μόνο εκεί που εσύ επιλέγεις να την εναποθέσεις. Σε κάτι που μπορεί για άλλους να φαίνεται μικρό, “ανόητο” αλλά για εσένα είναι η μοναδική σανίδα στήριξης που σου έχει απομείνει, σε έναν κόσμο ολοένα και πιο αδυσώπητο.

Εδώ δεν υπάρχουν Σαββίδης, Ζαγοράκης, πρόσωπα. Δεν υπάρχουν ονόματα, επίθετα. Δεν υπήρχαν και δεν θα υπάρξουν ποτέ. Υπάρχουν μόνο αξίες και αρχές. Που κανείς δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει να είναι πάνω από αυτές. Γιατί υπάρχει πάντα εκεί ψηλά, ένας αετός που θα στο θυμίζει.

Κάποιοι, κάποτε, ήρθαν από την Ανατολή, ξεριζωμένοι, πονεμένοι. Και βρήκαν το αποκούμπι τους, τη γιατρειά τους, ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΤΗΣ ΜΝΉΜΗΣ ΤΟΥΣ μέσα σε 4 γράμματα. Σε ένα αθλητικό σύλλογο που θα διατηρούσε ΠΡΩΤΙΣΤΟΣ ζωντανή τη μνήμη.

Κάθε ημέρα για εμάς, είναι ημέρα μνήμης. Κάθε ημέρα για εμάς, είναι ημέρα μάχης. Κάθε μέρα για εμάς, είναι ημέρα Περηφάνιας, Αντίστασης, Ονείρου και Κατάκτησης.

Αυτό δεν αλλάζει, δεν ξεχνιέται, υπάρχει εκεί να μας υπενθυμίζει, καθορίζει και στηρίζει τη δράση μας, το κάθε μας βήμα.

Είμαστε εμείς της Πόλης τα παιδιά τα παινεμένα...

Να μην το ξεχνάς αυτό. Και άσε όλα τα υπόλοιπα, είναι απλές αφορμές.. σαν μια..ημέρα μνήμης...

Μη φοβάσαι..

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.

ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΩ.

Κάθε ημέρα, παλεύω..

Διαβάστε ακόμη...