Ο Φρανκ στην Χώρα των Λευκών Ζουλού (new)

Καλοκαιρινό Ιντερμέτζο ή o Ιγκι εκπαιδεύεται...
Αναγνώστες
Ο Φρανκ στην Χώρα των Λευκών Ζουλού (new)

Το ζεστό Αυγουστιάτικο βράδυ εύρισκε τον Ιγκι καθισμένο στον καναπέ του σαλονιού να κάνει αφηρημένος ζάπινγκ. Απο την πρώτη μέρα που ηρθε σε αυτή τη τσιμεντούπολη, είχε χάσει τον ύπνο του.

Θυμόταν με τι ενθουσιασμό είχε δεχτεί το τηλέφωνο του Φρανκ.
-"Πώς θα σου φαινόταν να προπονήσεις ομάδα της Νότιας Ευρώπης που φοράει ασπρόμαυρα;"
Η καρδιά του πήγε να σπάσει! Έψαχνε προπονητή η Γιούβε;
Θα γινόταν το ονειρό του πραγματικότητα;

Οταν άκουσε οτι η πρόταση ήταν απο Ελλάδα, πήρε την πρώτη κρυάδα.
Αλλά ο Φρανκ ηταν επίμονος. Τα λεφτά καλά. Ο Ρώσος ιδιοκτήτης "το φυσούσε". Οι στόχοι υψηλοί. Το brandname δεν ήταν άγνωστο. Η παρουσία του ίδιου του Φρανκ, μεγάλο δέλεαρ.

Οι πρώτες εντυπώσεις κάκιστες.
Κανονικό σηριαλ για να πειστεί ο Ρώσος, ολοκληρη επιχείρηση αντικατασκοπίας στην πρώτη του επίσκεψη στην πόλη. Δεν μιλούσε ελληνικά αλλά το βλέμα των κουτοπόνηρων χωριάτων που αυτοχαρακτηριζόταν ρεπόρτερ της ομάδας, τα έλεγε όλα. Καχυποψία, μιζέρια και κανιβαλισμός.

Η πρώτη γνωριμία με τους παίκτες ερχόταν συχνά στο μυαλό του.
Στην πρώτη επίσημη προπόνηση βρήκε ένα τσούρμο, χωρισμένο σε πηγαδάκια που χαχάνιζαν, παίζοντας πασούλες και τραβώντας σέλφι με τα κινητά! Αμέσως ζήτησε να μιλήσει με τους αρχηγούς.
Ένα παλικαράκι που μοστράριζε με περηφάνια το νέο του τατού, σηκώθηκε απ την παρέα του και προχώρησε προς το μέρος του. Ένας φαλακρούτσικος με θλιμένο βλέμα, άφησε στην μέση την προσπάθεια να τριπλάρει ένα κώνο και τον πλησίασε.

-"Τί γίνεται εδώ παιδιά; Γιατί τετοιο σκορπιοχώρι; Ποιός είναι υπεύθυνος;" Το ύφος του έδειχνε την ενόχλησή του.
-"Εεεε, να εδώ με τα παιδιά είχαμε να βρεθούμε απο τότε που έκλεισαν τα σχολ....εεεε απο τότε που τελείωσε το πρωτάθλημα και λέγαμε που πήγαμε διακοπές και έτσι" είπε ο ψηλός.
-"Είχαμε έναν φοβερό κόουτς που μας μάθαινε τακτική, αλλά φέτος πήρε μετάθεση σε άλλο σχολ...εεεε σε άλλη ομάδα" συμπλήρωσε.

-"Εσύ γιατί δεν μιλάς;" ρώτησε τον κοντό.
-"Τους τα έλεγα κοουτς, αλλά δεν με ακούνε. Εγώ πάντως είμαι επαγγελματίας "

Φωναξε και τους υπόλοιπους να τους τα ψάλλει ενα χεράκι.
"Απο σήμερα ότι ξέρετε ξεχάστε το. Θα άλλαξουν πολλά. Τέλος τα κινητά και τα τσαλιμια..."
Πριν αποσώσει την φράση του ένας αξύριστος μελαχρινός έκανε την εμφάνισή του απ τα αποδυτήρια και κατευθύνθηκε αργά αργά προς το μέρος που ηταν συγκεντρωμένοι.
-"Πώς λέγεσαι εσύ παιδί μου;"
-"Φακούντο Αμπέλ Περέιρα, το καμάρι του Ζάρατε, ο Φανούρης της πάμπας και ο γ@μιάς του Πειραιά! Καλά δεν με ξέρεις;" αποκρίθηκε χαμογελαστός.
-"Που είναι οι καλαμίδες σου;"
-"Αααα δε φοράω ποτέ. Είναι για για φλώρους. Ο σενιόρ Άνχελ έλεγε οτι αυτά είναι πράγματα του Σατανά".

Αφού γλύτωσε εκείνη τη μέρα το εγκεφαλικό, δεν θα το πάθαινε ποτέ.
Ούτε όταν στην δεύτερη προπονηση ένας ψηλόλιγνος Βέλγος διαμαρτυρήθηκε οτι έπαθε βαβά στην πατουσίτσα του.
Ούτε ακόμα και οταν ο φιλαράκος του Αργεντίνου, ήρθε να του πεί οτι στην Λα Κορούνια είχε άδεια να μην φοράει καλαμίδες γιατί δεν έδειχνε ωραίος στις φωτό.
Ούτε οταν ο Ρουμάνος απαίτησε να μην κάνει προπόνηση μια Τρίτη, γιατί η μάγισσα του είπε οτι είδε στον καφέ πώς θα υποτροπίαζε το πόδι του και δεν είχε μαζί του τα παπούτσια τα "διαβασμένα" για το μάτι.

Αλλά δεν θα το έβαζε κάτω.
Θα τους έκανε ομάδα μια μέρα.
Ακόμα και αν έδιωχνε τους μισούς.

Διαβάστε ακόμη...