Ο Φρανκ στην Χώρα των Λευκών Ζουλού

Μεταφέρουμε εδώ τα πρώτα κεφάλαια και σύντομα θα ανέβει και η συνέχεια...

Chapter one

Part one

Το αεροσκάφος των Γερμανικών Αερογραμμών προσέγγιζε την Νύφη του Θερμαϊκού με χαμηλή ταχύτητα.

Απο ψηλά φαινόταν τα πρώτα φώτα της πόλης και τα σκουρόχρωμα νερά του Θερμαϊκού Κόλπου έδειχναν πυκνά και απειλητικά.

"Κάλυψε τα νώτα σου" του είχε πει. "Οι Θεσσαλονικείς είναι άτιμη φάρα".

Αυτή η προειδοποίηση γυρνούσε στο μυαλό του πεισματικά ενώ περίμενε στην αίθουσα αποσκευών. Το αθλητικό τζόκεϋ κάλυπτε τα καστανά μαλλιά του, που είχαν αρχίσει να αραιώνουν. Ο χρυσός Σταυρός του ηταν καλά κρυμμένος κάτω απ' το επώνυμο Πόλο μπλουζάκι του, που τόνιζε τα γυμνασμένα χέρια του.

Απο την στιγμή που ενεργοποίησε ξανά το I-Phone του οι κλήσεις δεν είχαν σταματήσει. Η γυναίκα του ήθελε να μάθει αν το ταξίδι του ήταν καλό, η μικρή του κόρη ρωτούσε τι θα της έφερνε απο την Ελλάδα και ο μάνατζερ του τον προειδοποιούσε να μην υπογράψει τίποτα χωρίς να βρίσκεται παρών.

Όμως το μήνυμα που τον είχε αγχώσει ηταν απο τον Φράνκ.

"Περίμενε τους ανθρώπους μου να σε παραλάβουν. Θα σε οδηγήσουν στο ξενοδοχείο που θα περάσεις το βράδυ. Ένας άνθρωπος του Ιβαν θα βρίσκεται διακριτικά στην ρεσεψιον για κάθε ενδεχόμενο. Μην μιλήσεις σε κανέναν. Ακομα και οι γκρουμ του ξενοδοχείου μπορεί να είναι δημοσιογράφοι. Είμαστε ξένοι εδώ και οι Έλληνες είναι πονηροί. Καλώς όρισες στον ΠΑΟΚ".

Part two

"Η σύσκεψη του Μ.Π."

Το τηλέφωνο του Φρανκ χτύπησε δυο φορές.

"Το μήνυμα εστάλει"

Μόλις δυο ώρες είχαν περάσει από τότε που πάτησε το πόδι του σε αυτή τη καταραμένη πόλη. Η αποπνικτική ζέστη και οι άδειοι νυχτερινοί δρόμοι, αποτέλεσμα της κρίσης, του προκαλούσαν μια δυσάρεστη αίσθηση. Στο δρόμο για το Μ.Π. σκεφτόταν την πρώτη αμήχανη συνάντηση με αυτούς που αποκαλούνταν δημοσιογράφοι του ΠΑΟΚ. Ενα τσούρμο αρπακτικά, με βλακώδη μούτρα, που μιλούσαν Αγγλικά σε επίπεδο παιδιού του δημοτικού.

Κάποιος απο αυτούς του ζήτησε να βγουνε selfie λες και γνωρίζονταν χρόνια. Κάποιος άλλος του πρότεινε να του δώσει ένα κινητό "για να μιλάμε μεταξύ μας".

Όταν αποφάσισε να έρθει να δουλέψει για τον κ. Ιβάν, το πρώτο που έμαθε ήταν ότι η ομάδα του Ρώσου επιχειρηματία είχε σήμα τον Αετό του Βυζαντίου. Θυμόταν απο τα σχολικά του χρόνια ότι το Βυζάντιο έπεσε απο τις εσωτερικές του έριδες. Ο ιδρώτας του έσταζε απο το μέτωπο του πάνω στο ακριβό σακάκι του και αναρωτιόταν αν το Βορειοευρωπαϊκό σκαρί του θα συνηθιζε ποτέ αυτό το κλίμα.

Μέσα στο αυτοκίνητο σχημάτισε τον αριθμό του κ.Ιβαν. "Θα είμαι εκεί σε 10' λεπτά"

Μια βαριά ρωσική προφορά του απάντησε σε σπαστά Αγγλικά "Ολα είναι όπως τα ζήτησες. Θα γνωρίσεις και την Μαρία. Είναι στο δρόμο".

Ο όγκος του Μ.Π. άρχισε να φαίνεται απο απόσταση, καθώς δέσποζε πάνω στην παραλία. Έσφιξε με αποφασιστικότητα το χαρτοφύλακά του στο στήθος του. Ένας μήνας προεργασίας μπορεί να πήγαινε χαμένος, αν δεν κατάφερνε να πείσει τον Ρώσο. Η ώρα της αλήθειας πλησίαζε.

Part three

Live and let live

Ο Ιβαν στεκόταν μπροστά στο παράθυρο της ιδιωτικής του σουίτας στο ρετιρέ του Μ.Π. και αγνάντευε το λιμάνι απο ψηλά. Η πόλη απλωνόταν μπροστά στα πόδια του και παρά το μικρό του μπόϊ ένιωθε σαν γίγαντας. Ακουσε την πόρτα να ανοίγει πίσω του αλλά δεν ήθελε να γυρίσει αμέσως. Ο μεταφραστής του έσκυψε να του ψιθυρίζει διακριτικά στο αυτί, αλλά με μια νευρική κίνηση του χεριού τον σταμάτησε.

Αυτός ηταν ο απόλυτος κυρίαρχος της κατάστασης και έπρεπε όλοι να το καταλάβουν. Ειδικά οι υπάλληλοι του.

Γύρισε αργά προς το μέρος του Φρανκ. Η αντίθεση των δύο ανδρών ηταν εντυπωσιακή.

Ο ένας ψηλός, αθλητικός με τα ξανθά μαλλιά του να στάζουν από τον ιδρώτα και τα ακριβά του ρούχα τσαλακωμένα απο το ταξίδι.

Ο άλλος κοντός, νευρώδης και αρχοντικός, φορώντας καλοκαιρινές παντόφλες κάτω απο το ακριβό του κουστούμι. "Καλως έρθες, νέπε"

Η έκφραση του Φρανκ δεν άλλαξε στο ελάχιστο. Άνοιξε τον χαρτοφύλακά του και έβγαλε ένα πάκο χαρτιά.

"Ο Τ. είναι ήδη Θεσσαλονίκη. Τα έχουμε βρει σε όλα. Αν τον πάρω τηλέφωνο μπορεί να είναι εδώ σε μισή ώρα."

Ο Ιβαν έδειξε την δυσφορία του, σμίγοντας τα φρύδια του. Ποιος νομίζει ότι είναι αυτός ο κοκκινοπρόσωπος Σκανδιναβός;

Ο Τζακ ένιωσε ότι ήρθε η ώρα να επέμβει. " Πώς ήταν το ταξίδι σας; Μήπως θέλετε να παραγγείλουμε ρουμ σέρβις και μετά να μιλήσουμε για δουλειές;" Το βράδυ φαινόταν μακρύ και η Μαρία ακόμα δεν είχε φτάσει.

Part four

The Grand Finale

Οι πίτσες είχαν πέσει βαριές στους τρεις άντρες. Το αιρ κοντίσιον δούλευε στο φουλ και τα μπουκάλια απο τις παγωμένες μπύρες με δυσκολία χωρούσαν στο τραπέζι. Η διάθεση του Ιβαν ηταν ανεβασμένη. Τελικά είχε δίκιο ο Τζακ. Αυτός ο Φρανκ την ηξερε την δουλειά του. Ο Ρόμαν άλλωστε του το είχε πει "Μονο αυτοι οι Βορειοευρωπαίοι εκτιμούν το ζεστό ρώσικο Ρουβλι. Μην τους φοβάσαι".

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε η Μαρία. Οι τρεις άνδρες σάστισαν. Η παρουσία της ήταν σαν δροσερή αύρα ανέμου. Το άρωμα απο τα φρεσκολουσμένα της μαλλιά σε συνδυασμό με το σφιχτό κορμί της που διαγραφόταν κάτω απο το κοντό καλοκαιρινό της φόρεμα τους προκάλεσε μια γλυκιά αναστάτωση.

Ο Ιβαν σηκώθηκε γρήγορα απο τον καναπέ, φόρεσε τις παντόφλες του, που είχε βγάλει για να νιώθει άνετα και την πλησίασε φιλώντας της τρυφερά και λίγο αδέξια το χέρι.

"Άργησες λίγο Μαριούσκα και το ρίξαμε έξω".

Ο Φράνκ έχοντας ξεθαρρέψει πλεον της έκανε κίνηση να καθήσει δίπλα του χτυπώντας με την παλάμη του τον καναπέ.

Η Μαρία εμεινε όρθια και του έριξε μια αυστηρή ματιά. Ο Τζάκ έσκασε στα γέλια.

"PAOK you are!" αναφώνησε ο Φρανκ.

"Σοβαρευτείτε" είπε η Μαρία σε τόνο που δεν χωρούσε παρερμηνεία. "Αργησα γιατί μιλούσα με τον μανατζερ του Τ στο τηλέφωνο εδώ και δύο ώρες. Ο ανθρωπος βρίσκεται κλεισμένος στο ξενοδοχείο και παρακολουθεί Κόπα Αμέρικα γιατί δεν μπορεί να κλείσει μάτι." Οι τρεις άνδρες κοιτάχτηκαν και ξέσπασαν σε νευρικά γέλια.

"Αύριο το πρωί ταξιδεύει για Αθήνα. Του έκλεισα εισιτήριο για να μην φανεί ότι τον έχουμε εδω να ξεροσταλιάζει. Βάνια ντύσου και ρίξε λίγο νερό στο πρόσωπο σου. Μας περιμένει το αυτοκίνητο στην είσοδο. Σε μια ώρα φεύγουμε για Αθήνα με τσάρτερ. Έχω κανονίσει brunch με τον Τ. και πρέπει να είσαι κόσμιος".

Τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους.

Chapter two

Part one

Ο ιδρώτας έσταζε από το μέτωπό του και το ακριβό λινό πουκάμισο είχε κολλήσει πάνω στο γυμνασμένο στήθος του.

Ο Ιβάν επέμενε να μείνει μαζί του στη σουίτα και να δούνε το ματς με μπύρες υπό την ασφάλεια του κλιματιστικού, αλλά αυτός ηθελε να νιώθει κοντά στο γήπεδο, να μυρίζει χορτάρι.

Χιλιες σκέψεις του βασάνιζαν το μυαλό και αυτά τα 90' ποδοσφαίρου ηταν το μόνο που ευχαριστιόταν πραγματικά.

Ο Ίγκι ηταν κάθετος. Ήξερε καλύτερα την Βαλκανική νοοτροπία απο τον ίδιο. Του εξήγησε με μια κουβέντα : "Ρουμάνος είναι ιδιότητα, όχι εθνικότητα". Ο Τζον θα μπορούσε να μείνει ως μοντέλο για την καινούργια φανέλα. Η στυλίστρια της εταιρίας όταν τον είδε της έτρεχαν τα σάλια.

Με τους υπόλοιπους τα πράγματα ήταν πιο περίπλοκα. Ο Μάρτυ ζητησε συγγνώμη αλλά έπρεπε να φροντίσει και για το εφάπαξ του. Ο Αργεντίνος ηταν πεισματάρης και περήφανος. Κακός συνδυασμός...

Ευτυχώς είχε γλυτώσει απο τον Νομπόα. Να 'ναι καλά η Μαρία. Ένα τσάϊ ήπιε με την γυναίκα του και τα συμφωνήσαν σε μια ώρα.

Χειρότερος απο όλους ηταν ο Λούκας. Τόσο κόμπλεξ πρώτη φορά συναντούσε. Μετά την προπονηση καθόταν στο χορτάρι και χάζευε τον ουρανό μελαγχολικά. Αλλά τι περιμένεις; Παρθένος με ωροσκόπο Καρκίνο. Αν ήταν γκομενα θα ήταν ο εφιάλτης κάθε άντρα.

Δυστυχώς δεν τον βοηθούσαν και οι φίλοι του. Με όποιον είχε μιλήσει τον τελευταίο μήνα ηταν ανένδοτος. Παίκτη στην Ελλάδα δεν έστελναν. Μόνο η "άκρη" του απο Ολλανδια του έστειλε εκείνον τον μαυρούλη αλλά έπρεπε να κάνει υπομονή μέχρι να πάρει την αποζημίωση απο Ισπανία.

Το κακό ήταν ότι είχε αρχίσει να καταλαβαίνει γιατί οι Μεσογειακοί δεν μπορούν να συγκεντρωθούν το καλοκαίρι. Η ζέστη εκτός απο ιδρώτα προκαλεί και μια χαλαρότητα των ηθών. Μια βόλτα στο δρόμο και κοντεύεις να πάθεις τράβηγμα στον αυχένα απο τα σορτσάκια και τα στενά φανελάκια που βλέπεις...

Πώς να συγκεντρωθείς σε μια δουλειά με τέτοιες συνθήκες;

Part two

Το ματς είχε τελειώσει πριν από δυο ώρες αλλά ο Ιβαν ήταν ακόμη εκνευρισμένος. Οι πέντε βότκες που είχε κατεβάσει κατά την διάρκεια του αγώνα δεν κατάφεραν να ηρεμήσουν τα νεύρα του.

-"...που να του κουλαθεί το χέρι να 'ουμε. Φταίω εγώ δηλαδή-δηλαδή που έβαλα δίχτυ στο πέταλο και έτσι. Αντε με τα μουνι@ ξερω γω".

Ο Φρανκ καθόταν δίπλα του ήρεμος. Ηξερε οτι το αποτέλεσμα ήταν καλό και η πρόκριση δεν τον ανησυχούσε. Ήθελε να είναι ψύχραιμος γιατί απο στιγμή σε στιγμή θα έφτανε ο Λούκας και έπρεπε να αντιμετωπίσει τα νάζια του.

Η πόρτα της σουίτας άνοιξε και ο κουστουμαρισμένος μάνατζερ φάνηκε πρώτος. Δίπλα του ένα βήμα πίσω, ακολουθούσε η πέτρα του σκανδάλου. Η τσιμεντωμένη απ' το ζελέ φράντζα έκρυβε τα μάτια του, που ηταν καρφωμένα στη μοκέτα. Οι δυο άντρες κάθισαν απέναντι απ τον Ιβαν και τον Φρανκ.

-"Τι θα πιείτε;" Ρώτησε ευγενικά ο Φρανκ.

-"Μια κγια θανγκριά", απαντησε ο μάνατζερ.

-"Εγκώ ντεν τέλω αλκοολ", είπε ο Λούκας χωρίς να σηκώσει τα μάτια του απ το πάτωμα.

-"Μήπως θέλεις ένα χυμό;"

-"Ααααχι".

-"Ενα κρύο τσάι;"

-"Τσουκου"

Ο Φρανκ κοιταξε τον Ιβαν στα μάτια, κάνοντας του νόημα ότι η διαπραγμάτευση θα ηταν δύσκολη.

"Εχω εδώ το προσχέδιο του νέου σου συμβολαίου. Το ποσό είναι λευκό. Ζήτα όσα θέλεις".

Σε αυτό το σημείο παρενέβει ο μάνατζερ "Λα Κορούνια ντίνει 1 μιλιόνε έουρος θε 100 ντόθεις και ντούο ειθητήριοθ θε θουιτα πορ θαυμάθετε Λουκαθ απο πθιλά".

Ο Λούκας γύρισε προς το μέρος του Ιβαν βουρκωμένος και συμπλήρωσε "Πορ φαβορ σενιορ Ιβαν, τέλω παει α μια κάζα" Ο Ιβαν συγκινημένος πήγε να πει κάτι, αλλά ο Φρανκ τον πρόλαβε.

"Δεν γίνεται να αφήσουμε τον παίκτη με τοσα λίγα χρήματα. Χρειαζόμαστε τουλάχιστον τα διπλά".

Ο Λούκας ηταν έτοιμος να βάλει τα κλάμματα. Ευτυχώς ο μάνατζερ έμεινε ψύχραιμος "Τότε αφηθτε μαθ βάμοθ α Κορούνια πορ θητηθουμε μούι έουρος".

Ο Φρανκ και ο Ιβαν κατάλαβαν οτι δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Η υπόθεση κρεμόταν απο μια κλωστή.

Στο επόμενο.

Λουκαθ βάμοθ απ τα πλάγια; Πότε θα απακλιάφκονται οι υπόλοιποι; Ποσα απιδια πιανει ο Ιγκι στην Χρατκβα;

Μεινετε συντονισμένοι