Carpe Diem…Believe in PAOK

Νοσταλγώ τα χρόνια που ήμουν τόσο ανέμελος. Που δεν είχα τίποτα να με αποσπά από τις νεανικές επιθυμίες μου. Που δεν ανησυχούσα για τους ανθρώπους που αγαπώ, ίσως γιατί τους θεωρούσα τότε δεδομένους και άφθαρτους. Τότε που μπορούσα να καθίσω ήρεμα σε μια πολυθρόνα και να απολαύσω την «Οδό Ονείρων» του Χατζηδάκη, με γαλήνη και ηρεμία.

Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε... Κι όμως. Όλα πήγαν βάση προγράμματος στη ζωή μου. Ακολούθησα κατά γράμμα αυτά που πρόσταζε η κοινωνία μας. Σπούδασα, παντρεύτηκα, βρήκα δουλειά, αγόρασα σπίτι και αυτοκίνητο, έκανα δύο υπέροχα παιδιά και «έχω ένα όνομα σε τούτη την κοινωνία». Κι όμως κάτι λείπει από το παζλ της ζωής μου. Απροσδιόριστο. Κάτι σαν οπτασία που έρχεται και φεύγει χωρίς να μπορώ να την αποκωδικοποιήσω.

Για όλους αυτούς εκεί έξω, είμαι ένας “ordinary people”, αλλά για μένα πραγματικά δεν ξέρω τι είμαι. Ίσως γιατί στο βάθος υπήρχαν πράγματα που ήθελα να κάνω -ή να μην κάνω-, αλλά συμβιβάστηκα. Κι αυτό μοιάζει σαν μαχαίρι που καθημερινά στριφογυρίζει στην πληγή, ασταμάτητα, σχεδόν χωρίς έλεος....

Άραγε τι έχει μεγαλύτερη σημασία για τον άνθρωπο; Να είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του, κάνοντας όλα όσα θα ήθελε, ή έστω τα περισσότερα από αυτά; Έστω κι αν για τους «έξω» είναι «προβληματικός», «άτυχος», «αντικοινωνικός»; Ή να έχει ακολουθήσει τις επιταγές της κοινωνίας μας, να γίνει ένας “ordinary people”, να είναι πρότυπο για κάποιους, αλλά ο ίδιος να αισθάνεται ανολοκλήρωτος;

Σίγουρα οι περισσότεροι θα πουν «μα φυσικά το πρώτο»! Αυτό όμως είναι θεωρία. Η πράξη απέχει έτη φωτός....

Η πρώτη περίπτωση, έχει «πολιτικό κόστος» που θα έλεγαν και οι «ξύλινοι» πολιτικοί μας. Κόστος που είναι σίγουρο ότι λίγοι θα ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν. Γιατί όσο ελκυστικό και επαναστατικό ακούγεται, τόσο επίπονο είναι. Και σήμερα κανείς μας δεν θέλει να «πονάει». Θέλει να ζει ήσυχα, να τον απασχολούν «σοβαρά» προβλήματα: τι τηλεόραση plasma να αγοράσει, πότε να πάρει καινούργιο αυτοκίνητο, από που να αγοράσει την καλοκαιρινή του γκαρνταρόμπα, τι έργο να δει το βράδυ στο DVD και άλλά τέτοια «υψηλού προβληματισμού» ζητήματα.

Η εποχή των αγώνων έχει περάσει προ πολλού. Την καταβρόχθισε η virtual reality εποχή μας. Μια εποχή που μπορούμε να δανειστούμε σε 24 ώρες πολλές χιλιάδες ευρώ και να αγοράζουμε μια ψεύτικη ευδαιμονία που μας εγκλωβίζει χωρίς να το καταλάβουμε, μέρα με την ημέρα. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί αν το καταλαβαίναμε ίσως κάτι να κάναμε γι’ αυτό. «Αγοράσουμε» είπα; Λάθος. «Δανειστήκαμε» θα έπρεπε να πω...

Ίσως το χειρότερο από όλα τα παραπάνω, είναι ότι η πραγματικότητα αυτή αλλοιώνει στο μέγιστο βαθμό αξίες και ιδεώδη με τα οποία μεγαλώσαμε. Ιδεώδη που σήμερα αποτελούν πολύ απλά...άγνωστες λέξεις. Θυμάμαι μερικές; «Αλτρουισμός», «αλληλοσεβασμός», «αγώνας», «κόπος», «ηθική», «αποταμίευση», «ευγνωμοσύνη», «αιδώς», «ευπρέπεια» και τόσες άλλες. Λέξεις που τα παιδιά μας ίσως να μη τις διδαχτούν ποτέ στο βαθμό και με τον τρόπο που θα έπρεπε. Ίσως γιατί σήμερα το ζητούμενο είναι να επιτυγχάνεις χωρίς να τις γνωρίζεις. Να βγάζεις πολλά χρήματα χωρίς «κόπο», ακολουθώντας τακτικές χωρίς «ηθική», πατώντας επί πτωμάτων χωρίς ίχνος «αλτρουισμού» ή «αλληλοσεβασμού». Να μην έχεις «αιδώ» για τις ανορθόδοξες τακτικές που ακολουθείς για να επιτύχεις τους στόχους σου. Και να μην αισθάνεσαι «ευγνωμοσύνη» γι’ αυτούς που σε βοήθησαν, έστω και για τους δικούς τους λόγους....

Το βραδινό αεράκι σπρώχνει το κλαδί του πλαϊνού πεύκου κι αυτό «χαϊδεύει» το παράθυρό μου. Σαν ένα χάδι παρηγοριάς στο κουρασμένο μου μυαλό. Και το είχα τόσο ανάγκη....

Η πόλη κοιμάται. Οι άνθρωποι αποκαμωμένοι από το καθημερινό κυνήγι της δανεικής ευδαιμονίας που κάποιοι τους επέβαλαν να αναζητούν, ξεκουράζονται. Κι εγώ μένω εδώ, ξημερώματα, να σκέφτομαι λέξεις άγνωστες για ένα είδος ζωής που μοιάζει να έχει φύγει από κοντά μας εδώ και καιρό. Και που κάποιοι όπως εγώ δεν θέλουμε να παραδεχθούμε ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά....

Ή μήπως κάνω λάθος; Τι μπορεί να μας δώσει ελπίδα; Να μας κάνει να γεννηθούμε ξανά; Να νιώσουμε ζωντανοί; Μια λέξη με τέσσερα γράμματα: ΠΑΟΚ.

Ο ΠΑΟΚ μας! Της αλήθειας, της προσμονής, του αγώνα, του πάθους, της απογοήτευσης. Ο ΠΑΟΚ που μας δίνει κουράγιο στα δύσκολα. Υπάρχουμε επειδή υπάρχει ο ΠΑΟΚ μας. Κι από την άλλη, ο ΠΑΟΚ μας υπάρχει γιατί απλά υπάρχουμε εμείς....Ας τον κρατήσουμε για πάντα στα βάθη της καρδιάς μας, στα απόκρυφα όνειρά μας, στα φύλλα της ανεξερεύνητης ψυχής μας.

Ελάτε όλοι μαζί να τραγουδήσουμε...σιγά – σιγά στην αρχή.....: «Σε γνωρίζω απ’ τη φανέλα την ασπρόμαυρη στολή, σ’ αγαπώ με τόση τρέλα όσο τίποτα στη γη. Σ’ όποιο γήπεδο κι αν παίζεις, πάντα θα σ’ ακολουθώ. Μια ζωή θα το φωνάζω ΠΑΟΚΑΡΑ σ’ αγαπώ! Μια ζωή θα το φωνάζω ΠΑΟΚΑΡΑ σ’ αγαπώ! ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΑ ΤΟ ΦΩΝΑΖΩ ΠΑΟΚΑΡΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ....»

...Δάκρυσα πάλι.....