Τι πλούσια ομάδα είναι αυτή…

Πως με τόσα λίγα μέσα και χρήματα, μπορείς να δημιουργήσεις κάτι τόσο ωραίο και αυθεντικό, όταν γνωρίζεις το θέμα... Είναι πραγματικά φοβερό!

Ήταν πολύ ωραία, αν και τόσο απλή, η εκδήλωση (για λίγους) το βράδυ της Πέμπτης στο Μακεδονία Palace, ήταν τόσο ωραία η βραδιά της Παρασκευής (για πολλούς) στο PAOK SPORTS ARENA. Ένα γήπεδο, το οποίο έγινε γιατί αυτοί που προκάλεσαν αυτά τα συναισθήματα, υπηρέτησαν κάποια στιγμή τον μπασκετικό ΠΑΟΚ.

(ένα γήπεδο, που ίσως κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρει το όνομα αυτού, που φέρει την ευθύνη της κατασκευής του και ήταν απών αυτό το διήμερο, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση)

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, να συνειδητοποιείς χρόνια μετά, ότι ο ΠΑΟΚ, μέσω αυτών που φόρεσαν τη φανέλα του, κάθισαν στον πάγκο του ή τον διοίκησαν, είναι πραγματικά κομμάτι (μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία) της πραγματικής ιστορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Καμιά φορά πάλι κάθεσαι και σκέφτεσαι τι κέρδισε αυτή η ομάδα σε τίτλους και βάζεις τα γέλια. Είναι δυνατόν το μπάσκετ να ήταν τόσο άδικο μ΄ αυτήν; Πως είναι δυνατόν η ομάδα του Ντούντα το 1993, για παράδειγμα, να μην κατέκτησε τα πάντα εκείνη τη χρονιά; Ή της επόμενης σεζόν, με τον Σούλη στον πάγκο και τις καμένες κάλτσες στο ΣΕΦ. Ή του 1996, που με Πρέλεβιτς, Στογιάκοβιτς, Ρεντζιά, Γιαννούλη, διέλυε τους πάντες στην Ευρώπη κι είχε την ατυχία να πέσει στην γηπεδούχο Ταουγκρές στον τελικό (και στα 0/5 σουτ του Γκάρετ...).

Κι όμως, στην πραγματικότητα αυτή η ομάδα κέρδισε τόσα πολλά. Οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα, πολλές φορές, είναι πιο δυνατά ακόμη κι από τίτλους.

Θυμήσου μόνο, τι έχεις δει στο Παλέ όλα αυτά τα χρόνια! Τι παίχτες, τι ματς...

Αλλά και τι προπονητές. Θυμήσου μόνο ότι τον πρωταθλητή Ευρώπης, τον Ιτούδη, στην πραγματικότητα ο ΠΑΟΚ τον έβαλε στον ελληνικό μπασκετικό χάρτη.

(Ακόμη θυμάμαι σα χθες την πρώτη μας γνωριμία, το Σεπτέμβριο του '95 σε ένα χωριό της Σλοβενίας, την Ποστόινα, που ήρθε από το γειτονικό Ζάγκρεμπ για να διεκδικήσει με τη δουλειά του μια θέση στον μπασκετικό ήλιο)

Κι ο προηγούμενος πρωταθλητής Ευρώπης, ο Σφαιρόπουλος, κι αυτός στον ΠΑΟΚ αναδείχτηκε, ερχόμενος από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς.

Ψάχνοντας ωραίες στιγμές από τον μπασκετικό ΠΑΟΚ, μοιραία πας στο "τότε".

(λένε ότι όποιος κοιτάει πίσω, δεν θα πάει ποτέ μπροστά, αλλά το παρελθόν πολλές φορές, είναι περιουσία και φάρος για το μέλλον)

Είναι πράγματα, που ο κόσμος που ακολούθησε τον μπασκετικό ΠΑΟΚ σ΄ αυτή τη σπουδαία πορεία, δεν θα ξαναζήσει ποτέ. Κυρίως γιατί έχει αλλάξει το μπάσκετ.

(Πολλές φορές ακούω αυτή τη μπούρδα για τον κόσμο του ΠΑΟΚ, που δεν είναι... μπασκετικός. Ποια ομάδα ζούσε τόση τρέλα επί μακρόν, χωρίς να κερδίζει στην πραγματικότητα τίποτα; Ο κόσμος στον αθλητισμό ψάχνει το συναίσθημα κι εκείνος ο ΠΑΟΚ το πρόσφερε απλόχερα)

Η σύγκριση με το "σήμερα" είναι πραγματικά θλιβερή. Ο κόσμος σήμερα δεν ακολουθεί, γιατί δεν βρίσκει κάτι να τον εμπνεύσει.

Η πραγματικότητα είναι πως από την ώρα που ο ΠΑΟΚ έφυγε από τον πραγματικό μπασκετικό του σπίτι, έπαψε να παράγει τα ίδια συναισθήματα. Ωραίο το καινούριο σπίτι, αλλά...

Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι τον Ιβάν Σαββίδη, που μιλούσε για την ενέργεια των κτιρίων και για τον λόγο, που αποφεύγει να ανακαινίσει το γραφείο του στο Ροστόφ, δεν θέλει να χάσει την ενέργεια, που κουβαλά το άψυχο κτίριο, κι αυτός είναι κι ο λόγος που πιστεύω ότι ο ΠΑΟΚ δεν θα φύγει ΠΟΤΕ από την Τούμπα.

(το γραφείο του είναι αυτό εδώ!)

Είπα "Ιβάν Σαββίδης" και σκέφτηκα ότι αυτός είναι πραγματικά ο παράγων, που μπορεί να κάνει αυτόν τον παραγωγό έντονων συναισθήματων, τον μπασκετικό ΠΑΟΚ, να ξαναζωντανέψει. Αρκεί να μείνουν μακριά απ΄ αυτόν οι παθογένειες της ποδοσφαιρικής ομάδας κι ο νεοπλουτισμός, που την κυρίευσε.

Αυτή την εποχή το μπάσκετ είναι λεφτά, αλλά δεν είναι μόνο λεφτά. Το μπάσκετ είναι κι άλλα πράγματα, που ο ΠΑΟΚ τα κουβαλάει σαν οργανισμός μέσα του. Δεν θέλει πολύ!

Υ.Γ. Σ΄ αυτή την πόλη, θα ήταν πραγματικά υπέροχο, αν μετά από τόσα χρόνια, θα αναλάμβανε κάποιος να προσφέρει την ευκαιρία να ξαναδούμε όλους αυτούς, που πρωταγωνίστησαν στα επικά ΠΑΟΚ – Άρης της δεκαετίας του '80 και του '90, να τους ξαναδούμε έστω και 50άρηδες και 60άρηδες με αθλητικά ρούχα για λίγο μαζί στο παρκέ. Όποιος το αναλάβει θα πρέπει να νικήσει την ηλιθιότητα που βασιλεύει δίπλα μας, αλλά θα ήταν πραγματικά υπέροχο να το (ξανα)ζήσουμε κι αυτό, όλοι εμείς που μεγαλώσαμε μ΄ αυτό το ντέρμπι κι όσοι μεγάλωσαν ακούγοντας γι΄ αυτό.