Μια ματιά στον πρώτο γύρο …

Τα θετικά, και τα αρνητικά της ομάδας του Δώνη…

Ο ΠΑΟΚ βρίσκεται στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος. Σχετικά κοντά στον πρωτοπόρο. Αυτό από μόνο του θα αρκούσε τα προηγούμενα χρόνια για να πούμε πως η πορεία είναι θετική. Γιατί όμως φέτος υπάρχει τόση γκρίνια; Κανείς δεν βλέπει τα θετικά; Ή μήπως υπάρχουν υπερβολικές απαιτήσεις;

Προσωπικά, πριν ακόμα ξεκινήσει η σεζόν, στάθηκα με κριτική ματιά στον τρόπο που στηνόταν η ομάδα. Ειδικά στο αμυντικό σκέλος, είχα εκφράσεις τις αντιρρήσεις μου, σε μια άμυνα που θα αποτελούνταν από δύο ψηλά κορμιά. Η αλήθεια είναι πως στο διάβα της σεζόν, παρουσιάστηκαν κι άλλες ευκαιρίες για να κριτικάρω αρνητικά τον ΠΑΟΚ που βλέπαμε.

Οι λόγοι, χιλιοειπωμένοι :

Ομάδα χωρίς ουσιαστικό νόημα ή κέντρο αναφοράς στο παιχνίδι της, ο Δικέφαλος απλά προσπαθούσε για τη νίκη στα ματς, χωρίς να είναι βέβαιος με ποιόν τρόπο θα το επιδιώξει. Τα ήξεις-αφίξεις σε ότι αφορά το σύστημα εντός αγωνιστικού χώρου, οι συχνές αλλαγές του συστήματος την ώρα του αγώνα, αλλά και τα μεγάλα κενά ειδικά στο χώρο του κέντρου, έκαναν από νωρίς την εμφάνισή τους, γεννώντας αρκετή… γκρίνια στην Τούμπα.

Τα αποτελέσματα των αγώνων σίγουρα δεν ήταν αρνητικά, μα αυτό δεν σημαίνει πως ο κόσμος τυφλώνεται σε ένα πρωτάθλημα ΤΟΣΟ χαμηλού επιπέδου. Ανεξαρτήτως λοιπόν της βαθμολογίας ή των νικών που πήρε η ομάδα, θα μπορούσαμε να πούμε πως η κριτική, ήταν αν μη τι άλλο, βάσιμη.

Θα μπορούσαμε κάλλιστα εδώ να θυμίσουμε το πόσο άσχημη εικόνα έδινε η ανασταλτική λειτουργία του ΠΑΟΚ στις στημένες φάσεις των αντιπάλων, όπως και η φοβικότητα που έδειχναν οι στόπερ όταν έπρεπε να επέμβουν, δείγμα αδούλευτης αμυντικής γραμμής.

Στον αρνητικό τομέα θα πρέπει σίγουρα να εντάξουμε τόσο κάποιες άστοχες δηλώσεις από το τεχνικό τιμ αλλά και παίκτες, όσο βέβαια και τα επιμέρους κενά στις γραμμές του γηπέδου. Σε άμυνα, κέντρο και επίθεση, δηλαδή. Όταν μάλιστα σε αυτά συνυπολογίσουμε και τις δεκάδες απουσίες που είχαμε κάθε εβδομάδα, τότε αντιλαμβανόμαστε εύκολα το πόσο αλλοπρόσαλλη ήταν η εικόνα της ομάδας από αγώνα σε αγώνα.

Όλο αυτό το πακέτο, δημιούργησε ένα αρνητικό κλίμα γύρω από τα όσα βλέπαμε από την ομάδα. Κάτι που με τη σειρά του γέννησε απαιτήσεις για άμεση αλλαγή ποιότητας, αλλά και θεάματος.

Από την άλλη, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια τόσο στα θετικά στοιχεία που είδαμε από τον φετινό ΠΑΟΚ, όσο και στα.. ελαφρυντικά που μπορεί να επικαλεστεί ο Γιώργος Δώνης, σε ότι αφορά τις συνθήκες υπό τις οποίες δούλευε.

Σε αυτά, προφανώς θα πρέπει να αναφέρουμε τις μετριότατες εγκαταστάσεις της Μεσημβρίας, όπου πλέον είναι κοινό μυστικό (;) πως υπάρχουν προβλήματα σοβαρά, που γεννούν τραυματισμούς. Επιπλέον, το ανεπαρκές ρόστερ, η προσπάθεια αλλαγής ταυτότητας της ομάδας εντός αγωνιστικού χώρου, προφανώς και προσθέτουν προβλήματα και δυσλειτουργίες.

Στα θετικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως σε αρκετούς αγώνες ο ΠΑΟΚ είχε εύκολα την κατοχή της μπάλας, είχε εμπνεύσεις επιθετικά, είχε σίγουρα το εύκολο γκολ.

Εν γένει, θα πρέπει να πούμε πως ο ΠΑΟΚ ΔΕΝ ήταν χειρότερος από αυτό που όλοι περιμέναμε το καλοκαίρι, όπου η καταστροφή έμοιαζε σίγουρη. Η έλευση του Ιβάν Σαββίδη και τα όσα θετικά ακολούθησαν, πιθανότητα παρέσυραν πολύ κόσμο στην ιδέα πως η ομάδα είναι ήδη έτοιμη αγωνιστικά να ανέβει επίπεδο. Κάτι τέτοιο όμως χρειάζεται δουλειά, ειδικά όταν μεγάλο μέρος του ρόστερ αποτελείται από άπειρους νεαρούς, έστω και αν κάποιοι από αυτούς ήδη έδειξαν και ίσως απέδειξαν πως μπορούν να προσφέρουν άμεσα.

Συμπερασματικά, παρότι σε κάθε κριτική μου μέχρι τώρα τη φετινή σεζόν, έχω ασκήσει αρνητική κριτική στον Γιώργο Δώνη, θεωρώ πως πρέπει να του δοθεί ψήφος εμπιστοσύνης τουλάχιστον μέχρι το τέλος της χρονιάς. (Προσέξτε, ψήφος εμπιστοσύνης, όχι απλά… ανοχή μέχρι να βγεί η σαιζόν!).  Μπορεί το πρωτάθλημα να είναι πεσμένο και από μια οικονομική υγιή ομάδα να υπάρχουν απαιτήσεις υπεροχής, μα εντός αγωνιστικού χώρου τίποτα δεν είναι εύκολο.

Αυτό που μένει, είναι να φανεί το αν και κατά πόσο θα ενισχυθεί ο ΠΑΟΚ τον Γενάρη, ώστε να κάνει το απαραίτητο… ξεπέταγμα στο δεύτερο γύρο, και να κυνηγήσει έτσι όχι μόνο την αναβάθμισή του, αλλά και πιθανώς κάποια διάκριση, εντός των συνόρων.

Νομίζω λοιπόν πως οι επιλογές που θα γίνουν τη μεταγραφική αυτή περίοδο, θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο το… μενού που μας επιφυλάσσει η φετινή χρονιά, αλλά και το μέλλον του ίδιου του Δώνη. Κι αυτό γιατί, σε περίπτωση που η ομάδα, καθώς λέγεται, ενισχυθεί, και το θέαμα παραμείνει το ίδιο σε όλους τους τομείς, τότε σίγουρα θα φταίει και ο σεφ της ομάδας…

Μέχρι τότε όμως, το μόνο που μπορώ να προσθέσω, είναι πως κατ εμέ, ο ΠΑΟΚ χρειάζεται αλλαγή στην αμυντική του συνταγή, με την προσθήκη ποιότητας και εμπειρίας (κάτι το οποίο πιθανότατα έγινε με την έλευση Κατσουράνη), και όχι τόσο δύναμης. Επιπλέον, μπορεί η γραμμή των χαφ να είναι αριθμητικά πλήρης μα, ποιοτικά αλλά τακτικά είναι.. αλλού γι αλλού. Ο Γκαρσία προφανώς δεν μπορεί πια να σύρει το χορό, και η ξαφνική εκτόξευση της ποιότητας των υπαρχόντων χαφ είναι ανέφικτη. Επομένως, αφού ξεκαθαριστεί επιτέλους το τι σύστημα θα παίζουμε, θα πρέπει να γίνει και η ανάλογη ενίσχυση (με χαφ ποιότητας που πλαισιώσουν τον καλό αλλά ανερμάτιστο Λαζάρ). Κυριότερο θέμα όμως, είναι η έλευση τουλάχιστον ενός εξτρεμ, που θα δώσει ταχύτητα και αποτέλεσμα στην ανάπτυξη της ομάδας.

Το αν και τι από αυτά θα υλοποιηθεί, δεν μπορώ να το γνωρίζω. Είμαι όμως βέβαιος, πως παρά τα όσα στραβά έχουν γίνει μέχρι σήμερα, ο ΠΑΟΚ έχει ακόμα χρόνο να κάνει θαύματα τη φετινή σαιζόν.

Μένει να το αποδείξει.