Η επόμενη μέρα

Προχθές μετά το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τους χαϊδεμένους, ήμουν ιδιαίτερα εκνευρισμένος και ήθελα να γράψω πολλά ... έπεισα τον εαυτό μου, να συγκρατηθεί και να το αφήσω για σήμερα που θα ήμουν κι εγώ πολύ πιο ψύχραιμος. Η αλήθεια είναι ότι και σήμερα είμαι ιδιαίτερα εκνευρισμένος.

Τα πράγματα στο μυαλό μου έχουν ως εξής... Αντιμετωπίζαμε μια ομάδα πολύ πιο ολοκληρωμένη και γεμάτη σε όλα τα επίπεδα, αγωνιστικά-διοικητικά-εξωαγωνιστικά. Πέρα από τα γνωστά μειονεκτήματα είχαμε και προβλήματα. Ο σημαντικότερος μας παίκτης είναι τραυματισμένος, ενώ ο 2ος μας σκόρερ έφτασε στην Ελλάδα 4 ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι. Ως εδώ είναι τα προφανή και τα αυτονόητα. Πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω πως το μπάτζετ δεν φτιάχνει την ομάδα. Το είδαμε πέρσι όπου χρειάστηκε ιδιαίτερη βοήθεια ο παο στο γήπεδο του για να μας κερδίσει με το φάουλ στον Μονρόε στο τέλος που δόθηκε κτλ, το είδαμε φέτος στο γήπεδο του οσφπ για το πρωτάθλημα, το είδαμε στο άνευ τηλεοπτικής αλλά και ραδιοφωνικής μετάδοσης (!!!!) με το μαρούσι. Όταν λοιπόν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν αντίπαλο κυρίαρχο σε όλα τα επίπεδα, έναν αντίπαλο που δικαίως έχει το χρίσμα του φαβορί, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να υπάρχουν εξωγενείς παράγοντες για να κριθεί το παιχνίδι. Απλό παράδειγμα η περσινή νίκη του αμαρουσίου απέναντι στο παο, τον οποίο και άφησε εκτός Ευρώπης, εκτός ομίλων. Στο πρωτάθλημα θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να γίνει κάτι ανάλογο; Δε νομίζω...

Η απορία μου λοιπόν είναι το γιατί πρέπει αυτό το πρωτάθλημα για 2, να παίζεται μόνο γι' αυτούς, να περιστρέφεται γύρω από αυτούς και εν τέλει, γιατί δεν κάνουν ένα πρωτάθλημα οι 2 τους και ένα όλοι οι υπόλοιποι; Πάνω κάτω οι υπόλοιπες ομάδες της Α1 είναι σε ένα επίπεδο. Θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα πολύ όμορφο πρωτάθλημα, με μάχες, με ντέρμπι πραγματικά και όχι λόγο ονόματος. Ναι οκ, ο ΠΑΟΚ είναι μεγάλο σωματείο. Το λέμε όλοι μας σαν οπαδοί, το λέω κι εγώ. Αλλά αν κοιτάξουμε την πραγματικότητα κάτι δεν πάει καλά. Το γεγονός ας πούμε ότι τα τελευταία 10-12 χρόνια ο ΠΑΟΚ είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, είναι στην απαξίωση, στην ανυπαρξία, μεταξύ 6ης και 9ης θέσης, δεν καθιστά τον μπασκετικό ΠΑΟΚ μια μεγάλη ομάδα. Δυστυχώς έχω να θυμάμαι ματς στο οποίο ο ΠΑΟΚ πάλευε για την σωτηρία του και σ' ένα γήπεδο κλουβί, δεν κατάφερε να κερδίσει και σώθηκε ελέω άλλων αποτελεσμάτων.

Έχω πολλά ερωτήματα στο μυαλό μου. Ας πούμε γιατί αυτά τα 10 χρόνια δεν μπήκαμε στη διαδικασία της πραγματικής εξυγίανσης; Αφού ούτως η άλλος δεν πρωταγωνιστείς στο πρωτάθλημα, δεν υπάρχεις στην Ευρώπη, τουλάχιστον βγάλε από πάνω σου τα χρέη που σε ταλανίζουν τόσα χρόνια. Δηλαδή αν έβγαινε μια ομάδα 3-4 επιχειρηματιών όχι μεγάλου βεληνεκούς, και έλεγε «μάγκες, εμείς μπορούμε να βάζουμε 400 χιλιάρικα το χρόνο και με τις χορηγίες, τις διαφημίσεις και τα τηλεοπτικά θα έχουμε ένα μπάτζετ περί τα 1,2 εκ. Στόχος μας είναι να προωθούμε παίκτες νέους και κατά κύριο λόγο να εξυγιάνουμε την ομάδα και ας βγαίνουμε 9οι. » θα χαλάσει κανέναν; Στην τελική φτάσαμε το μπάσκετ του ΠΑΟΚ να είναι για 1000 που παίρνουν διαρκείας ή εισιτήρια και άλλους 1000 που μπαίνουν με προσκλήσεις και στην κούτρα. Ειλικρινά πιστεύω πως μια τέτοια περίπτωση θα έφερνε περισσότερο κόσμο στο γήπεδο. Γιατί ο κόσμος θα έβλεπε ένα όραμα, μια προοπτική. Αυτό που είδε στο ποδόσφαιρο με τον Ζαγοράκη και τον Βρύζα. Εγώ ξέρω πως μια τέτοια περίπτωση υπήρξε πολύ πρόσφατα στον ΠΑΟΚ αλλά οι ΠΑΟΚάρχες δεν τους ήθελαν. Ονόματα δε θα πω για να μην διαφημίσω ή δυσφημίσω αντίστοιχα.

Τα προχθεσινά είναι κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνει στην θύρα 4 σαν πιτσιρικάς και να φοβάμαι. Να νιώθω δέος, θαυμασμό, να θέλω να γίνω και εγώ κομμάτι της θρυλικής κερκίδας του ΠΑΟΚ. Σήμερα επικρατεί η γκομενο-κερκίδα και η φωτογραφική μηχανή. Έγινε ο ΠΑΟΚ μόδα και η κερκίδα του ρομαντική ανάμνηση. Κάποτε δε χρειαζόμασταν πυρσούς και χαρτάκια για να εντυπωσιάσουμε τον αντίπαλο οπαδό ή παίκτη. Έφτανε η φωνή. Θυμάμαι πως σπάνια έβλεπα ματς στην ΤΟΥΜΠΑ. Πήγαινα για να φωνάξω. Όταν το ματς τελείωνε έβλεπα τις φάσεις στην τηλεόραση. Τώρα αυτό το ζω μόνο στα εκτός έδρας. Το έζησα στην Τουρκία. Προχθές λοιπόν όταν ξεκίνησε το παιχνίδι ένιωσα την ανατριχίλα που είχα καιρό να ζήσω. Ειδικά στο ΠΑΛΑΤΑΚΙ. Όσο η ώρα περνούσα και έβλεπα 4.500 να φωνάζουν άσχετα που η ομάδα ήταν πίσω στο σκορ ακόμα και με 18 πόντους, είπα «αυτό είναι ρε φίλε... είναι ΠΑΟΚ.». Ανατριχίλα, δάκρυα, να θέλω να φωνάξω κι εγώ και να μην μπορώ λόγο δημοσιογραφικών, να ζηλεύω όλους τους άλλους που ήταν στην κερκίδα και έδιναν μαθήματα κερκίδας. Κάποια στιγμή αυτό πέρασε στους παίκτες και έγινε η επιστροφή. Ένα σερί 8-0 και ι διαφορά στους 10, με την μπάλα στα χέρια των παικτών του ΠΑΟΚ. Αυτό ήταν. Ένας μπούφος πέταξε κάτι οι υπερευαίσθητοι φαλακρο-κόρακες (οι 2 από τους 3 έχουν φαλάκρα όντως) έφυγαν για τα αποδυτήρια. Όπως μου είπες ένας φίλος πέρσι στο οσφπ-παο 3 φορές μπήκαν και βγήκαν μέχρι να γίνει η εκκένωση. Δε θα πω ποιος φταίει θα το πάω αλλού...

Τα τελευταία 10 χρόνια με την προπαγάνδα των δημοσιογραφίσκων, έδωσαν το στίγμα του κανίβαλου στον οπαδό του ΠΑΟΚ. Εμείς οι ίδιοι αρχίσαμε να αλλάζουμε αφού πιστέψαμε σε αυτό και θέλαμε να γίνουμε καλύτεροι. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε γίνει εκκλησία. Κάτω τα σπάνε, κόβουν δάχτυλα σεκιουριτάδων, καίνε γήπεδα, πηγαίνουν εκδρομές και ρημάζουν τα πάντα (βλέπε Καβάλα), μπαίνουν στο γήπεδο και κυνηγάν ακόμα και τους παίκτες της ομάδας τους και....; Στο απυρόβλητο... Για πείτε μου τι κάναμε εμείς τα τελευταία 10 χρόνια εντός γηπέδου παρόμοιο με αυτούς; Χθες ο Τόμιτς δε σταμάτησε να δείχνει το μεσαίο του δάχτυλο στην κερκίδα είπε κανένας τίποτα; Όταν ο παίκτης δεν σέβεται τον οπαδό πως ο οπαδός να σεβαστεί αυτόν που πληρώνει; Ακόμα παραπέρα όταν ο οπαδός πληρώνει και έρχεται ένας διαιτητής που πρέπει να απλά να επιβάλει την ισονομία και κρίνει ένα ματς, πως ο οπαδός να κάνει τον χαζό; Να θυμηθώ δηλώσεις Κασναφέρη που είπε πως όταν έπαιζε στην Τούμπα θόλωνε από το μίσος; Τι να πρωτο-θυμηθώ; Αλλά κάπου εδώ έρχεται και κάτι ακόμα... ποιος πήγε χθες στα αποδυτήρια για να πείσει τους διαιτητές να επιστρέψουν και να συνεχίσουν το παιχνίδι; Ο κ. Κανώτας;

Ο κ. Κανώτας δεν ξέρει ποιοι είναι στη διοίκηση που αυτός προεδρεύει. Παίρνει όποιον να' ναι και τον διώχνει μέσα σε λίγους μόλις μήνες (βλέπε Ιωαννίδη πρόσφατα). Δεν ξέρει ποιο είναι το μπάτζετ και πόσα χρωστάει η ομάδα (ρωτήθηκαν το καλοκαίρι σε συνέλευση 3 μέλη της διοίκησης, ο πρώτος ήταν ο κ. Κανώτας, από τον ίδιο άνθρωπο και ακούστηκαν 3 διαφορετικά νούμερα....). Ο μπασκετικός ΠΑΟΚ θέλει έναν πρόεδρο που να ξέρει μπάσκετ. Να έχει τα @@@@ να πάει κόντρα σε διαιτητές, να τιμωρήσει παίκτες, να μιλήσει στον κόσμο. Η πρώτη μου σκέψη χθες ήταν «γιατί δεν κάνουμε ένα ντου μέσα; Να πιάσουμε τους διαιτητές και να μην ξανατολμήσουν να αδικήσουν τον ΠΑΟΚ. Δε θέλω ρε να με παίζουν. Ισονομία θέλω και ας χάνω.» Μετά σκέφτηκα πως αν κάτι τέτοιο συμβεί η ομάδα κινδυνεύει με αφανισμό. Εδώ μας τιμωρούν για το τίποτα, φαντάσου να γίνει και κάτι.

Στην τελική ρε αδερφέ με εκνευρίζει το γεγονός πως ο διαιτητής πληρώνεται από τον γηπεδούχο για να παίξει και έρχεται σε μένα που τον πληρώνω και με σφάζει. Ρε καρντάσια αν θέλετε να πηγαίνουν τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα στην αθήνα, στον πράσινο ή στον κόκκινο, γιατί κάνετε κλήρωση; Ας παίξουν από την αρχή τελικό οι 2 τους και για τους 2 θεσμούς να τελειώνουμε. Ποιο το νόημα; Αφήστε τους υπόλοιπους να χτυπηθούν δίκαια από εκεί και πέρα. Αλλά για να μην ξεφύγω πάλι, το θέμα είναι δικό μας. Κατέληξα πως δε με ενδιαφέρει να βλέπω έναν ΠΑΟΚ που θα παλεύει για την 5η θέση και θα ανοίγει την ψαλίδα των χρεών. Θέλω εξυγίανση. Θέλω να βγάζω παίκτες από τις ακαδημίες, που θα δείχνουν το ταλέντο τους παίζοντας για την ομάδα και αν τους πουλήσω να πάρω και κανένα φράγκο. Όπως η ΠΑΡΤΙΖΑΝ για παράδειγμα. Και στο τέλος θέλω λίγους και καλούς στο γήπεδο. Θέλω αυτός που θα έρθει να έρθει γιατί γουστάρει. Όχι γιατί θέλει να αντιδράσει σε οποιαδήποτε αδικία, ομαδική ή κοινωνική. Θέλω υγεία και στην ομάδα και στην κερκίδα. Στο μπάσκετ αυτό είναι πιο εύκολο να γίνει απ' ότι στο ποδόσφαιρο. Παρόλ' αυτά στο ποδόσφαιρο ήδη γίνεται. Θέλω μεταγραφές, προφανώς και θέλω. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Αλλά θα απλώσω τα πόδια όσο φτάνει το πάπλωμα. Μπήκαμε και στο άρθρο 99 τώρα. Σε όποιον χρωστάμε λέει θα τα πάρει μετά από 4 χρόνια αν δε θέλει διακανονισμό. Δε θέλω άρθρα ρε. Τι είμαι; Ότι χρωστάω θα το πληρώσω. Δεν ξέρω αν τελικά με φοβίζει, το γεγονός πως η υπαγωγή στο συγκεκριμένο άρθρο μπορεί να δώσει πάτημα και τελικά να μας βγει και σε χειρότερη κατάσταση. Ο χρόνος θα το δείξει αυτό... οψόμεθα...

Δεν ξέρω αν είμαι ρομαντικός, υπερβολικός, αγενής... σκέψεις εκφράζω! Εύχομαι το έτος που έρχεται, να φέρει κάτι διαφορετικό στον μπασκετικό ΠΑΟΚ. Να φέρει ένα στόχο. Να μπορέσει η ομάδα να βγει από το τέλμα που τόσα χρόνια βυθίζεται. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στις δηλώσεις του Μαυροκεφαλίδη χθες. Είπε «Δεν βλέπω βελτίωση στον αθλητισμό και δεν υπάρχει σωτηρία... Πέρασα όμορφα χρόνια στον ΠΑΟΚ και ίσως επιστρέψω αν αποκτήσει κάποια στιγμή μία σταθερή διοίκηση και καταφέρει να ορθοποδήσει». Είναι αυτό ακριβώς. Αν ο ΠΑΟΚ έχει διοικητική ηρεμία, χωρίς χρέη να τον κυνηγούν, να λέει στον Χ παίκτη θα πάρεις τόσα και ξέρει πως θα τα πάρει, και ο κάθε παίκτης θα γουστάρει να παίξει στην ομάδα, πόσο μάλλον αν είναι και ΠΑΟΚτσάκι ή έχει αναδειχθεί στην ομάδα.

Αρκετά κούρασα... εύχομαι σε όλους σας ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ο νέος χρόνος να σας φέρει όσα δε σας έφεραν όλοι οι προηγούμενοι...

Ο ΠΑΟΚ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ . . .

Με τιμή, Roume